De Tussenruimte, Flexibele opvang voor vluchtelingen
Door culturele aspecten uit het land van herkomst in de woning te implementeren, de opvanglocatie te verankeren in stedelijk weefsel en natuurlijk contact tussen asielzoekers, en omwonenden te stimuleren, kunnen deze woningen veel meer bieden dan alleen een tijdelijk onderkomen.
Comfortcity biedt een flexibele huisvestingsoplossing voor een fluctuerende stroom asielzoekers die voorziet in de variërende primaire basisbehoeften van deze doelgroep.
Het bouwsysteem kan zich voegen naar elke nieuwe bewoner en past zich aan, aan de gezinssamenstelling en culturele achtergrond van de asielzoeker. Door gebruik te maken van digitale technieken kan in deze aanpassing per gebruiker worden voorzien en tevens een seriematig product worden ontwikkeld.
Het plan wordt gekenmerkt door drie soorten flexibiliteit: stedelijke flexibiliteit door het plaatsen van de woningen in leegstaande hallen in binnenstedelijke gebieden.
Gebruikers flexibiliteit door in te spelen op de grootte van een gezin en individuele behoeften in relatie tot leeftijd en culturele achtergrond.
Tot slot toegepaste flexibiliteit middels het bouwsysteem waarbij asielzoekers zelf hun woning kunnen bouwen en aanpassen. Dit werkt niet alleen kostenbesparend maar biedt ook nieuwe vaardigheden en een nuttige dagbesteding.
Door de woningen midden in de stad te situeren en een publieke as te introduceren waaraan verkooppunten, fab-labs en repair cafés zijn gesitueerd kan een natuurlijk contact ontstaan tussen nieuwe en oudere Nederlanders. Hierdoor kan het veel meer bieden dan een tijdelijk onderkomen. Dit met als doel de angst voor de vaak onbekende asielzoeker weg te nemen en andersom de integratie te bevorderen.
Door de woningen te zien als voorziening voor een overgangsfase waarbij een persoon is afgescheiden van zijn vroegere context maar tegelijk nog niet verankerd is in een nieuwe structuur, wordt een soort tussenruimte gecreëerd en het begrip liminaliteit geïntroduceerd. De periode in een opvanglocatie zou als een liminale fase gezien kunnen worden. Het vertrouwde thuisland is achtergelaten, maar iemand kan zich nog niet in de onbekende omgeving van een nieuw land vestigen. Door hierop in te spelen bij het ontwerp van toekomstige opvanglocaties en op alle schaalniveaus kleine aanpassingen door te voeren, kan met dezelfde bescheiden middelen een zachtere overgang gecreëerd worden die de bewoner in staat stelt om zich geleidelijk aan te passen aan de nieuwe omringende sociale structuren.
